Het was nog een hels karwei om de wedstrijd doorgang te laten vinden. Vanuit Haskerland kwam het verzoek tot verplaatsing wegens personele problemen en eigenlijk hadden wij ook veel moeite om een team op de been te brengen. Of dat laatste te maken had met de verontrustende vorm waarin het team verkeerd laat ik maar in het midden.
Daar het programma van de sporthal en waarschijnlijk ook de KNVB inmiddels aardig vol zit, was er geen uitwijkmogelijkheid meer. Captain Vis nam echter zijn verantwoordelijkheid en wist een aantal spelers te strikken. Good-old Harmen Pollys klussen werd uit het puin geplukt, Aussie Marcel wilde zijn duikslippers wel inruilen voor de zaalschoenen van Breukie junior en damescoach Rick Havacs had Valentijnsdag al gevierd met zusje Vis dus was eveneens beschikbaar. Met behulp van het wedstrijdsecretariaat werd de papierwinkel in no-time geregeld en waren de mannen gelegaliseerd.

Het team werd gecomplementeerd door de trouwe keeper Els, mini-polly Simon, de verliefde Steven, afgetreden-coach Breuk en El Capitano Vis. Die laatste was van de week in de Arena geweest en dermate geïnspireerd geraakt van die andere kapitein Ramos dat hij zijn troepen deze week wel even zou motiveren. En ik moet zeggen, dat is gelukt.

De nieuwe mannen brachten duidelijk een fris elan in de ploeg. Vanaf minuut spatte de wil en gezonde agressie van het spel af. Na een begin waarin beide ploegen rustig speldenprikjes uitdeelden was het Marcel die bij zijn 1^e actie de bal even lekker klaarlegde en met een droge knal de keeper verschalkte. Lekker! Helaas wist Haskerland, één van de beste ploegen in deze competitie, makkelijk gelijk te maken. Want ondanks de frisheid die nieuwe jongens brachten, was het ook duidelijk dat ze weinig ‘zaalervaring’ hadden en met name verdedigend leverde dit de nodige moeilijkheden op.

Alle factoren bij elkaar leverde het echter een heerlijke pot voetbal op. Na de 1-1 begon ONS de wedstrijd te domineren en dit resulteerde ook in doelpunten. Bij de 2^e goal van de avond claimde Haskerland dat de bal ‘uit’ was geweest. Scheidsrechter Postma liet echter doorspelen en Breukie profiteerde uitstekend van ontstane wanorde. Niet veel later werd Polly senior in een counter uitstekend vrijgespeeld en stond het zowaar, 3-1. De koek was nu nog niet op. We hadden eindelijk de tegenstander bij de strot. Een nieuwe razendsnelle uitbraak leidde na een prima assist van onze kapitein in 2 instanties tot de 4-1. Opnieuw was de Buffel het eindstation.

De blijdschap was groot, het gevoel was goed en misschien wel iets te goed. Of dat het kwam door teveel ‘nieuwelingen’ die net even samen op het veld stonden weet ik ook niet, maar Haskerland maakte snel, en opnieuw te makkelijk, de aansluitingstreffer. De organisatie stond ineens niet meer en nu roken zij bloed. ONS ging reageren op vermeende ‘uit-ballen’ en overtredingen, maar in de zaal gaat het spel gewoon verder. En als er 1 speler uit positie is, kan het hard gaan. In een tijdsbestek van een kleine 5 minuten kwam Haskerland voor de rust nog op 5-4 voorsprong. De eigenlijk geweldige eerste helft van ONS werd compleet teniet gedaan. Zonde, maar niet getreurd in de rust. Er werden een paar nieuwe afspraken gemaakt en daardoor veranderde ook het spelbeeld. ONS kreeg de bal, maar ondanks diverse mogelijkheden wilde de bal er niet zo makkelijk in als voor de rust. Had uiteraard te maken met de voorsprong van Haskerland, die meer gingen leunen en het spel maken in de zaal is nu eenmaal lastig.
Toch viel de verdiende gelijkmaker en ook eindelijk uit een goed uitgespeelde aanval. Precies zoals het hoort in de zaal. Fab had de bal aan de linkerkant van het veld op de helft van de tegenstander. Mini-pol liep uit de rug van zijn tegenstander naar de linksvoor positie. Vis bereikte hem met een rechte strakke pass. Onze Aussie stond halverwege centraal opgesteld. Hij vertrok op juiste moment richting de spitspositie en vanuit de draai gaf Simon in 1x een scherpe assist. Marcel hoefde er maar tegen aan te lopen. 5-5!

Het vertrouwde groeide, maar de vermoeidheid nam eveneens toe. O.a. Rick was niet gewend aan de omstandigheden in de zaal en ondanks een paar mooie intercepties van de coach moesten Fab en Harmen vaker en langer optreden. Daarnaast bleef het oppassen voor Haskerland, die vanuit de opbouw toch regelmatig gevaarlijk wisten te worden. Een van de prima uitgespeelde aanvallen leidde helaas toch tot 5-6. Weer in de achtervolging en nu ook met meer risico, want de tijd begon te tikken. Dit was ook het moment voor keeper Els om weer eens te vlammen. Hij hield ons op de been door o.a. een geweldige knal even zo hard uit de goal te ranselen. Spektakel alom, maar was hij later toch kansloos op een uitgekiende counter.

Maar ONS gaf nog niet op. Met ‘de kop ervoor’ kan er zoveel meer bereikt worden. Goal nummer 6 was ook weer een typische goal die we zo vaak tegenkrijgen. Een scherpe voorzet van onze pollie werd op juiste waarde geschat door Breukie en binnengelopen. Nog maar 3 minuten te gaan en meteen na de aftrap werd de bal ook nog ingeleverd bij ons. Echter toen ging het toch nog mis voor de mannen. Breukie, die de hele wedstrijd enkel zijn voeten liet spreken en niet zijn mond, schatte een verdedigende situatie totaal verkeerd in. De bal was vrij en zoals het de Buffel betaamt ging hij het duel niet lichtzinnig aan. Vol op de bal, maar de tegenstander stuiterde ook door de lucht. Door de spanning van de wedstrijd resulteerde dit in een mini-opstootje. Dat werd wel opgelost, erger was dat de volledige terechte gele kaart resulteerde in 2 minuten tijdstraf. Ondanks dat ONS nog niet opgaf wist Haskerland wel raad met de overtal situatie. Els verdedigde vol hartstocht mee, maar ging ook over schreef, ook een gele kaart. Nog wist Haskerland niet te scoren (het was 4 tegen 2!), maar nadat Breukie terug was ging het toch nog mis. 6-8 en inmiddels in blessuretijd. Einde wedstrijd!

Ongelooflijk wat inzet, passie en beleving met een team kan doen. Wat dat betreft waren er meer gelijkenissen met de wedstrijd in Amsterdam van eerder die week. Inzet en veldspel waren prima, maar uiteindelijk gaat het om de knikkers. Haskerland domineerde niet eens, maar elke onoplettendheid werd afgestraft. En ook spelers individueel blijken de ene week ineens veel meer te kunnen dan de andere week. Nu wil ik niet alles doortrekken in vergelijk met het niveau van de topsport maar er zijn wel vele overeenkomsten. Zo kan ik me Gewoan ’t zesde herinneren die enkele jaren geleden kampioen werden, nou die waren niet minder gelukkig dan de Champions League winnaars van dat jaar. Zij vierden dat eveneens alsof de kantine, eh.. de wereld van hun was. Dus zo gek is het nog niet om eens te leren (van de fouten) van je idolen.

Laten we kijken wat we volgende week kunnen brengen, als we het opnieuw tegen een grootmacht uit de competitie mogen opnemen. Onze stadgenoten van Black Boys 1 treffen we andermaal. Met dezelfde focus en inzet kan het niet anders dan dat we wel een keer beloond worden!